Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/136

 — Janku, czy będziesz mógł przyjechać jeszcze do mnie?
 — Nie wiem, czy mi się to uda.
 — A czy ja mogłabym przyjechać przed twoim odlotem do Warszawy?
 — Teraz w ciągu roku szkolnego?
 — Przecież dam sobie radę sama. Wuj mnie odprowadzi na stację. Nic mi się nie stanie napewno.
 — A dlaczego chcesz pojechać?
 — Bo ja jednak jestem tu zupełnie sama. Tam w domu, będzie mi się wydawało, że jestem bliżej ciebie.
 — Ale może rodzice już się tu sprowadzą do tego czasu.
 — Tak, jeżeli już tu będą, to inna sprawa. Ale wtedy przyleciałbyś do mnie choć na jedną chwilę.
 — Tak, Asiu, postaram się.
 — To dobrze.
 — Ale pamiętaj coś mi obiecała.
 — Pamiętam. O, Tomek już wraca.
 Rzeczywiście Tomek się zjawił.
 — Czy nie przeszkadzam? — zapytał.
 — Nie, nie, zresztą już wracamy. Muszę zapakować rzeczy Janka — powiedziała Asia, odwracając oczy, aby Tomek nie widział, że są zaczerwienione.