Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/137

 Tomek jednak spostrzegł odrazu, że Asia płakała.
 — Co się stało, proszę pana? — zapytał cichutko, korzystając z tego, że Asia poszła o kilka kroków naprzód.
 — Nic wielkiego, Asia martwi się trochę tem, że wyjeżdżam.
 — Bo ona myśli, że pan przeleci przez ocean.
 — O to przecież nic wielkiego.
 — A pan naprawdę przeleci?
 — Naprawdę, lecz proszę cię, nie mów o tem z nikim. Nawet z Asią. Niech nie myśli o tem zbyt często.
 — Dobrze, będę się nią wogóle opiekować.
 — Liczę na to — powiedział Jan Mirski poważnie.
 I Tomek poczuł prawdziwą dumę przy tych słowach.
 Tegoż wieczora zresztą Asia sama poinformowała Tomka o swojem zmartwieniu.
 — Wiesz Tomku, Janek pewnie przeleci ocean.
 — To pysznie.
 — Tak, łatwo ci to powiedzieć. A jeżeli zginie?
 — On nie zginie napewno.