Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/14

 — Asia, jakie dziwne imię — szepnęła Zuzia, przenosząc swoje rzeczy na sąsiednią ławkę i krzywiąc twarz w grymasie niezadowolenia. Wprawdzie poprzedniego dnia prosiła o pozwolenie siedzenia na innej ławce, obok przyjaciółki, teraz jednak wydało jej się, że z powodu nowej dziewczynki spotkała ją jakaś krzywda.
 — A teraz proszę o ciszę, zabieramy się do lekcji.
 — Usiądź tu, obok mnie — mówił szeptem Tomek.
 — Dziękuję — powiedziała dziewczynka.
 — Nie masz pióra, ani ołówka?
 — Nic nie zabrałam, bo nie miałam jeszcze dzisiaj wcale iść do szkoły.
 — Acha, więc ja ci pożyczę.
 Z głębi tornistra Tomek wyszukał zapasowy ołówek.
 — O, widzisz jaki zabawny, z jednej strony ołówek, a z drugiej głowa murzynka.
 — Jaki śmieszny!
 — To jeszcze nic. Zobacz. Główka się zdejmuje widzisz co zostaje?
 — Guma!