Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/149

 Asia pakowała właśnie swoje rzeczy, gdy drzwi otworzyły się i hałas, jaki powstał w całem mieszkaniu świadczył dobitnie, że Tomek przybył z wizytą.
 — Hurra! — wołał Tomek.
 — Co się stało?
 — Niech żyje Jan Mirski!
 — Co się stało, Tomku?
 — Niech żyje Asia!
 — Oszalałeś!
 — Niech żyje Warszawa!
 — Może się uspokoisz nareszcie.
 — Nie mogę tak odrazu.
 — Usiądź!
 — Daj mi trochę zimnej wody, to może ochłonę.
 Asia przyniosła posłusznie szklankę zimnej wody, którą Tomek wypił natychmiast.
 — Niech żyje Warszawa! — krzyknął po chwili znowu.
 — Widzę, że ci woda nie pomogła, może ci przynieść lodu na głowę?
 — Kpij sobie, kpij, a ja wiem swoje.
 — Może i ze mną podzielisz się tą wiadomością?
 — Owszem.
 — A więc, słucham cię.
 — Jutro jedziesz do Warszawy, Asiu.