Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/15

 — Tak, guma do wycierania. Możesz używać ten ołówek. Bardzo go lubię.
 — To może ci go szkoda?
 — Nie, jakoś mi nigdy nie szkoda żadnych rzeczy. Ciocia mówi, że to niedobrze i że dlatego wszystko mam zniszczone, ale ja nie umiem się martwić z tego powodu.
 — Nie, ja ci nie zniszczę tego murzynka.
 — A tu masz mój bruljon, możesz w nim zapisywać jak co będzie trzeba.
 — Dziękuję ci..
 — Tomku, uspokój się! — zawołał pan Jasiński.
 Przez chwilę siedział w milczeniu, spokojnie. Spokój jednak był czemś niezmiernie ciężkiem dla Tomka, który znany był z tego, że musiał się ciągle poruszać i wiercić.
 — Wiercipięta — nazywała go nawet Zuzia.
 Po chwili przysunął kartkę papieru i pilnie coś na niej wypisywał. Asia słuchała wypowiadanych, przez jednego z uczniów, wierszy.
 Tomek pisał zawzięcie.
 — Asiu, przeczytaj — szepnął.
 Asia spojrzała na kartkę papieru.