Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/151

 — Z początku trochę oponowali, mówili, że mi to przeszkodzi, ale przekonałem ich ostatnią piątką z historji i czwórką z niemieckiego. Zwłaszcza tatuś był skłonny, aby mi uledz. Wiedzą przecież jak bardzo chciałbym pojechać do Warszawy! Cieszysz się, Asiu
 — Bardzo się cieszę.
 Nazajutrz przeto dwoje dzieci z niezwykłą powagą zajmowało miejsce w wagonie.
 — Tomku proszę cię, nie szalej po drodze, — upominała matka Tomka. — Czuję, że wylecisz z okna, albo coś podobnego.
 — Ależ, mamo, napewno nic mi się nie stanie.
 — Tak, mówisz, a ostatnio, jakeśmy jechali, wyleciałeś podczas biegu pociągu.
 — Ależ, mamo, wtedy byłem małem dzieckiem. To zupełnie co innego.
 — Proszę cię Asiu, moje dziecko uważaj, aby ten szalony chłopiec nie popełnił jakiego głupstwa.
 — Będę uważała, proszę pani.
 — Prawda, zapomniałem, że jedzie ze mną rozsądna Asia, która nie pozwoli, abym wypadł z wagonu.
 — Śmiej się, śmiej ze mnie.
 — Naturalnie, bo przecież to ja będę się właśnie