Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/152

tobą opiekował.
 — Ja opieki nie potrzebuję.
 — Ja też nie.
 — To się dopiero okaże.
 — Wprawdzie kusi mnie niewymownie ta rączka hamulca — oświadczył Tomek. — Coby to było, gdybym nagle podczas jazdy zatrzymał pociąg w pełnym biegu.
 — Nic wielkiego. Zapłaciłbyś dużą karę i wątpię czy dojechałbyś tak spokojnie do Warszawy.
 Tomek westchnął.
 — Bądź spokojna mamo, nie zatrzymam pociągu. Poczekam na jakiś odpowiedni a niezwykły wypadek.
 — Chroń was Boże od wypadku — zawołała matka przestraszona.
 — Przecież nie znaczy to, że wypadek się zdarzy. Ale gdyby nas przypadkiem napadli bandyci, to zatrzymałbym pociąg w mgnieniu oka, nie straciwszy zimnej krwi.
 — Doprawdy Tomku jesteś nieznośny.
 Nastąpiły ostatnie pocałunki i pożegnania. Potem Tomek i Asia zajęli przykładnie miejsca naprzeciwko siebie. Oboje siedzieli przy oknie. Po chwili pociąg ruszył.