Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/171

 — Tak, ale widzisz Janek przeleciał szczęśliwie.
 — Ach, tyle ma jeszcze drogi przed sobą — westchęła dziewczynka.
 — Chodź, Asiu, przejdziemy się trochę — namawiał Tomek — zobaczymy, co się dzieje na mieście.
 Wyszli więc. Ulice były gwarne i ożywione, przed redakcjami zbierały się grupy ludzi oczekujących na jakichkolwiek wiadomości. Wewnątrz redakcji telefony działały bez przerwy, pytano wciąż o szczegóły lotu Mirskiego.
 — Spójrz, spójrz Asiu, — zawołał nagle Tomek, wskazując na afisz przed kinem.
 Dziewczynka spojrzała.
 — Zdjęcia odlotu Jana Mirskiego.
 — Jak prędko!
 — Wiesz, Asiu, chodźmy zobaczyć. Obejrzymy tylko ten nadprogram i zaraz wrócimy do domu.
 — Nie mamy przy sobie pieniędzy.
 — Ja mam kilka złotych. Chodź, chciałbym strasznie zobaczyć teraz Janka.
 — Ja też.
 Weszli do kina. Program miał się właśnie za