Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/176

 Zapaliła lampkę i szybko zaczęła się ubierać. Tomek widocznie też nie spał, gdyż po chwili otworzyły się drzwi i zajrzała głowa chłopca:
 — Nie śpisz Asiu? — zapytał cicho.
 — Obudziłam się przed chwilą. A tyś spał, Tomku?
 — Spałem trochę, ale już nie śpię od godziny, usłyszałem, że się poruszasz, więc przyszedłem.
 — Tomku, czy była jakaś wiadomość?
 Chłopiec potrząsnął przecząco głową.
 — Tomku, powiedz mi czy to znaczy, że Jankowi stało się coś złego?
 — Nie, chyba nie, — odpowiedział niepewnym głosem.
 “ Może motor się zepsuł?
 — W takim razie opuściłby się na wodę.
 — Może nie zdążył wyrzucić benzyny.
 — Nie wierzę w to. Janek jest taki przytomny.
 — A jeżeli nawet zdążył, to może zginąć bez żadnej pomocy.
 — Ależ Asiu, jakiś okręt by go spostrzegł.
 — Zapomniałeś, że Hausner widział osiemnaście przejeżdżających okrętów, a żaden go nie zauważył.
 Tomek milczał. Przez chwilę mignęła mu w