Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/179

wszyscy, pomimo miłości, jaką czują do niego, niczem mu nie mogę pomóc, nic na to poradzić.
 Mijały godziny.
 — Już piąta — szepnęła matka, słysząc bicie zegara.
 I wszyscy pomyśleli jednocześnie, że wczoraj o tej godzinie Janek uśmiechnięty i radosny wznosił się w górę.
 Mijały godziny. Przyniesione przez Tomka gazety poranne stwierdzały zgodnie brak wszelkich wiadomości o Janku i zawiadamiały o burzy, która przeszła na jego drodze.
 Asia siedziała nieruchomo w fotelu. Była już godzina siódma.
 — Asiu, połóż się trochę — szepnął Tomek — rozchorujesz się.
 — Nie mogę, nie chcę. Tomku, Jankowi napewno stało się coś złego.
 Tomek nachylił się nad nią. Niezręcznym ruchem pogłaskał po ręce. Przypomniał sobie tę chwilę, gdy Janek siedział obok niego w Łazienkach, słyszał jego głos:
 — Zaopiekuj się Tomku Asią.
 — Niewiadomo Asiu, — szeptał, — może go