Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/19

 — Pewnie wiem o lotnictwie więcej niż ty.
 — To ci się tylko wydaje — zawołał Tomek — ja tu jestem specjalistą od spraw lotniczych.
 — A już latałeś kiedy?
 — Nie — przyznał się niechętnie Tomek. — Ale wybieram się do Warszawy, tam napewno znajdę sobie okazję do latania. To przecież nie jest taka łatwa sprawa. Ale wcale się nie boję. A ty, Asiu, ach jakie to zabawne imię, przyznaj się, pewnie byś się bała.
 — Moje imię nie jest wcale zabawne — odpowiedziała Asia urażona.
 — Przepraszam cię, nie wiedziałem, że jesteś do niego przywiązana. Bo ja zmieniłbym moje z wielką chęcią na inne. To takie nudne Tomek, Tomasz. Tak Tomasz brzmi trochę lepiej, gdyby ludzie chcieli nazywać mnie poprostu Tomaszem czułbym się o wiele lepiej, cóż, kiedy nikt nie chce, każdy woła: Tomku, Tomku. Zawsze mi to przypomina bajkę c Tomciu Paluchu. A co ty myślisz o tem?
 — Ach, Boże, jak ty dużo mówisz Tomku, albo jeżeli wolisz Tomaszu. Chcesz, to będę do ciebie mówić Tomaszu?
 — Świetnie, ale napewno nie wytrzymasz długo. Jedna nasza służąca obiecała mi, że będzie do