Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/35

 — Jak Janek jest w Warszawie to co tydzień chodzimy z nim razem gdzieindziej.
 — To was jest troje? — powtórzył Tomek.
 — Tak, troje; Zygmuś, Janek i ja.
 — A ja jestem sam jeden — stwierdził z żałosną miną Tomek.
 — Nie masz rodzeństwa?
 — Nie, jestem sam jeden. Jestem jedynakiem. I dlatego muszę wciąż dokazywać, bo bym inaczej zanudził się na śmierć.
 Asia uśmiechnęła się.
 — Tak, nie śmiej się. Dlatego także tyle mówię, bo przecież nikt nie mówi ze mną razem, w domu są sami starsi, to co mam z nimi robić?
 — Przecież przyjaźnisz się z Zuzią.
 — Tak, przyjaźnię się z rozmaitymi kolegami i z niektóremi dziewczynkami, ale to nie to samo. Muszę specjalnie wyjść z domu, aby się spotkać, a ty masz wszystko pod ręką. Rozumiesz?
 Asia rozumiała i kiwała potwierdzająco głową.
 — Obiecałam Zuzi, że do niej przyjdę — przypomniała sobie.
 — Dobrze, pójdę z tobą, ale będziemy tam krótko, to jeszcze zdążymy iść za miasteczko na spacer.