Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/37

zwrócił jej uwagę Tomek, gdy mówiła o swoich rodzicach i rodzeństwie.
 — O czem? — zdziwiła się matka Zuzi.
 — O tem, że jej brat jest słynnym lotnikiem.
 — Doprawdy?
 — Jak się nazywa?
 — Jan Mirski — powiedziała dziewczynka z dumą.
 — O, znam to nazwisko - zapewniła matka Zuzi, Tomek był jednak zdania, że stanowczo interesuje się zbyt słabo, zarówno lotnictwem jak „asem“ tego lotnictwa, Janem Mirskim.
 — Czy możemy już wstać? — zapytała Zuzia.
 — Tak, idźcie trochę do ogrodu, tam zabawicie się najlepiej. Tylko proszę cię, mój Tomku, nie wyprawiaj tak, jak zeszłym razem.
 Tomek, z miną obrażonej niewinności, spojrzał na matkę Zuzi, potem zapewnił poważnie:
 — Nie, proszę pani, jestem dziś w bardzo uroczystym nastroju.
 Dzieci poszły do ogrodu.
 Wprawdzie Tomek zamierzał skrócić wizytę, aby zdążyć jeszcze na spacer, zagadali się jednak wszyscy troje o nauczycielach, o szkole, kolegach