Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/38

i koleżankach i, gdy wreszcie pożegnali się z Zuzią, było już zbyt późno.
 — Trzeba iść do domu, — zdecydowała Asia — wuj prosił, abym w pierwszych dniach nie wychodziła na tak długo z domu.
 — A ty zawsze słuchasz tego, co ci mówią? — zdziwił się niewinnie Tomek.
 — Nie zawsze — przyznała Asia.
 — Więc dobrze, pójdziesz zaraz do domu, tylko ci jeszcze pokażę aptekę.
 Asia zdziwiła się.
 — Dlaczego pokażesz mi aptekę? Czy się źle czujesz i chcesz kupić lekarstwa?
 — Zobaczysz — mówił tajemniczo Tomek.
 Apteka znajdowała się na rogu głównej ulicy. Szyld składał się ze złotych liter i błyszczał w świetle zachodzącego słońca. Do apteki prowadziły trzy schodki, na których wylegiwał się duży, czarny kot.
 — O, jaki śliczny kotek! — zawołała Asia.
 — Jeżeli zechcesz, to ci go podaruję — zapewnił Tomek, biorąc kota na rękę. Kot niezadowolony, że mu przerwano drzemkę, mruczał niechętnie, potem wyrwał się z rąk Tomka i uciekł.
 — Nic nie szkodzi. Nie zawsze jest w takim złym humorze.