Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/41

 — Niech mnie tatuś nie oczernia — upominał Tomek.
 — Lepiej, aby wiedziała zawczasu.
 — To jest właśnie siostra lotnika — objaśnił Tomek.
 — Tak, wiem, a czy twój brat tu przyjedzie?
 — Napewno mnie odwiedzi, może nawet przyleci samolotem.
 — O, to byłoby wspaniale. Pojechalibyśmy wtedy z nim razem.
 — Pojechalibyśmy.
 — I jakie szalone wrażenie? Tu jeszcze nigdy nie lądował żaden samolot. Proszę cię, Asiu, napisz, aby przyjechał jaknajprędzej.
 — Napiszę — obiecała Asia.
 — Widzę, że masz dziś wiele wrażeń — powiedział aptekarz, patrząc na ożywioną twarz syna.
 — Tak, ale Asia także ma ich poddostatkiem, oprowadzam ją jak turystkę po mieście.
 — Coście zwiedzili?
 — Ogród Zuzi i aptekę. Zapoznałem ją ze zdobyczami świata lekarskiego z aspiryną i jodyną.
 — Zapomniałeś, jak widzę, o oleju rycynowym, aplikowanym chłopcom, gdy się przejedzą łakociami.