Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/42

 — Nie miewam z tem do czynienia? — zapewnił Tomek zażenowany.
 — Ja już muszę wracać, Tomku — powiedziała Asia, słysząc, że zegar wybija godzinę siódmą. Do apteki weszły znowu dwie kobiety i radziły się co mają czynić na przeziębienie.
 — Bo widzisz, tatuś bardzo często musi sam radzić także. Nie każda baba chce iść do doktora.
 — Twój tatuś jest strasznie podobny do ciebie i bardzo miły.
 — Nic dziwnego, skoro taki do mnie podobny — śmiał się Tomek.
 — A teraz pozwolisz, że cię pożegnam?
 — Pozwolę — zgodziła się Asia.
 — Zobaczymy się jutro w szkole.
 — Chętnie.
 Dziewczynka poszła do domu, a Tomek zawrócił do apteki.
 Resztę dnia dziewczynka spędziła w towarzystwie pana Jasińskiego.
 — Połóż się dziś wcześnie spać — radził pan Jasiński. — Napewno jesteś zmęczona jeszcze, po podróży.
 Asia rzeczywiście czuła zmęczenie i położyła się zaraz po kolacji. Gdy jednak w pokoju zapanowała