Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/47

 Lecz nie chciał martwić swej małej siostrzyczki, więc usiłował ją uspokoić słowami.
 — Przecież to jeszcze tak prędko nie nastąpi. Jeszcze długo potrwają przygotowania.
 Lecz Asia patrzyła wciąż z niepokojem.
 — Ale musisz mi obiecać — powiedziała wreszcie — że nie polecisz tak, abym o tem nie wiedziała.
 — Naturalnie, że nie Asiu. Pożegnałbym się przecież z tobą.
 Asia zrozumiała z tych słów, że Janek myśli:
 — Czyż mógłbym nie pożegnać się z tobą, odlatując być może na zawsze?
 I głos jej drżał gdy powiedziała:
 — Ach Janku, nie rób tego lepiej.
 — Czyżbyś była tchórzem moja droga siostrzyczko? — zapytał żartobliwie Janek.
 — Nie, Asia tchórzem nie była wcale. I Janek wiedział o tem dobrze, lecz teraz czuła, że Jankowi zagraża prawdziwe niebezpieczeństwo.
 Powiedziała mu o tem.
 — E, gdybym się nad tem zastanawiał, to nie mógłbym być przecież lotnikiem podczas wojny. Ileż razy wtedy naprawdę mogli mnie postrzelić.
 — Przecież byłeś ranny — przypomniała Asia.
 — Ale żyję, nic mi się nie stało.