Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/55

 — Tak chodź tutaj.
 Po chwili zjawił się Tomek.
 — Chcesz gruszkę? — zapytała Asia.
 — Chcę, — przyjął chętnie poczęstunek Tomek.
 Przez chwilę jedli w milczeniu. Potem Tomek odezwał się uroczystym głosem:
 — Więc słuchaj Asiu.
 — Słucham cię Tomaszu — odpowiedziała również uroczyście Asia, tak uroczyście nawet, że Tomek spojrzał na nią nieco podejrzliwie.
 Lecz Asia nie śmiała się wcale. Patrzyła poważnie i z zaciekawieniem.
 — Opowiadałaś wczoraj tyle o swoim bracie lotniku, że na nowo zaczęłem marzyć o lotnictwie.
 — Jakto na nowo? — nie zrozumiała Asia.
 — No tak, marzę o tem, ale przecież nie zawsze, niekiedy jestem tak zajęty rozmaitemi bieżącemi sprawami, że nie mam czasu na myśli o przyszłości — westchnął Tomek, tak poważnie, jakby na jego barkach spoczywały losy świata.
 — Acha.
 — Tak, ale od wczoraj znowu nie myślę o niczem innem.
 — Dlatego nie nauczyłeś się przyrody?
 — O Asiu, mówisz teraz tak jak moja ciotka.