Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/62

 — To szaleństwo Tomaszu.
 — Tak zawsze się mówi gdy ktoś chce dokonać, czegoś niezwykłego.
 — Ale Tomku, przecież sam mówiłeś, że ten człowiek wzniósł się tylko na chwilę w górę a potem upadł.
 — Widocznie miał źle skonstuowane skrzydła.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Logika nakazuje mi tak myśleć.
 — A skąd wiesz, że potrafisz wymyśleć coś lepszego.
 — Czuję to.
 — Czy chcesz się zabić?
 — Nie, chcę tylko urzeczywistnić moje marzenia.
 — Twoje marzenie jest, aby zostać lotnikiem.
 — Nie, to znaczy chcę fruwać w powietrzu ale przecież niekoniecznie muszę to czynić przy pomocy aeroplanu. Mogę sam wymyśleć coś lepszego. Chcę być lotnikiem, ale także wynalazcą.
 — Najprostsze byłoby uczyć się porządnie, a potem dostać się do szkoły lotniczej.
 — Och Asiu, nie przypuszczałem nigdy, że jesteś aż tak trzeżwa i prozaiczna.