Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/64

 — No to poco masz wtedy tym się zajmować.
 — Bo już mam ochotę i wierzę że mi się uda. A tak, to mi zepsuje całą zabawę.
 — Jabym mu jednak chciała napisać.
 — Nie, nie wolno ci.
 — Nie wolno mi! Ciekawam dlaczego nie wolno mi pisać do własnego brata?
 — Bo ja ci powierzyłem tajemnicę.
 — Nic o tem nie mówiłeś, że to tajemnica.
 — Teraz ci to mówię.
 — Teraz jest zapóźno.
 — Pamiętaj Asiu, że ja wierzyłem w twoją dyskrecję i jeżeli mnie zawiedziesz to już ci nigdy nie zaufam.
 — Dobrze, nie napiszę.
 — To świetnie, A pomożesz mi?
 — Nie wiem doprawdy.
 — Proszę cię Asiu! Ja coprawda sam potrafię ale weselej jest, gdy się coś robi we dwójkę.
 — Jeżeli ci zależy na tem to ci pomogę.
 — Dobrze więc, zabierzemy się zaraz do pracy.
 — A masz już materjał?
 — Niezupełnie.
 — A co masz?