Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/67

 Zuzia rzeczywiście weszła do ogrodu.
 — Przyszłam cię odwiedzić Asiu.
 — To świetnie. Miałaś doskonałą myśl.
 Zuzia jednak spostrzegła odrazu, że jej przyjście nie było tak bardzo radosne dla Asi i Tomka.. Zwłaszcza dla Tomka, który pośpiesznie zamknął, trzymany w ręku bruljon.
 — A co wy tu robicie? — zapytała Zuzia.
 — Nic.
 — Jakto nic. Tomek coś rysował.
 — Tak, takie sobie bazgroty.
 — A co to za sukienka?
 — Reperuję ją.
 — Przecież ją prujesz, a nie reperujesz.
 — Tak, bo już na nic.
 — Zdaje mi się, że jestem zbyteczna — powiedziała Zuzia z miną pełną godności.
 — Ależ nic podobnego — zapewniła ją Asia.
 — Widzę przecież, że coś ukrywacie przedemną.
 — Więc tak, Tomek ma jakąś tajemnicę.
 — A widzisz.
 — To bardzo ładnie Tomku, przez tyle miesięcy siedziałeś ze mną na jednej ławce i mówiłeś mi wszystko. A teraz zaledwie Asia przyjechała, jeszcze