Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/72

wystruganej lasce i połączony z tą laską również wieloma drutami i sznurkami.
 Tomek przeszedł się z tryumfującą miną po dachu, na dole zaś klaskano i śmiano się jednocześnie. Asia miała wielką ochotę aby zawołać:
 — Tomku nie błaznuj,
 Wstrzymała się jednak przypomniawszy sobie, że ona również brała czynny udział w tych przygotowaniach i że to jej sukienka właśnie zamieniła się na tę parę niezmiernie czerwonych wielkich skrzydeł.
 — Czy będziesz skakał z tego dachu? — zawołał jeden z kolegów Tomka.
 — Mogę z dachu — odpowiedział ochoczo Tomek.
 — Z dachu to nie sztuka — zaoponowano.
 — Za nisko!
 — Dajcie spokój, za wysoko właśnie!
 — Jeszcze chłopak się zabije.
 — Przecież on nie będzie skakał tylko właśnie wniesie się w górę.
 — A jak mu się nie uda?
 — Próbował chyba.
 — Głupi, wierzysz w to?
 — Pewnie tkwi w tem jakaś sztuczka.