Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/74

niczego. A zresztą gdybym się tu zabił, to byłoby ci może przykro tu mieszkać Asiu.
 — Co ty wygadujesz?
 — Tak, chodźcie trochę dalej, pójdziemy na polankę i tam spróbujemy.
 — Dobrze.
 Gromada dzieci podążyła naprzód. Z tyłu szła tryumfalnie Zuzia, trąbiąc od czasu do czasu i Tomek, któremu chłopcy wstępnej klasy pomagali z szacunkiem dźwigać skrzydła.
 — Tu.
 Stanęli wszyscy na polance i Tomek wskazał wysokie drzewo.
 — Dobre to drzewo?
 Po chwili Tomek, który był mistrzem w chodzeniu na drzewach, rozpoczął wspinanie się do góry wspomagany dobremi radami kolegów.
 — Uważaj.
 — Ostrożnie.
 — Rozerwiesz te djabelskie skrzydła!.
 — Widzisz Asiu, powiedział „djabelskie“, zupełnie jak w średniowieczu.
 — Uważaj bo cię jeszcze spalimy na stosie.
 — Jeżeli nie my, to rada pedagogiczna.