Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/75

 — I nie za latanie, a za nieprzygotowywanie lekcji.
 — Nie przypominajcie mi teraz szkoły.
 — Tak ci tam niedobrze?
 — Nie powiem, aby było źle, ale teraz, w takiej wzniosłej chwili, gdy mam wznieść ku górze.
 — Pokaż sztukę i przefruń nad szkołą.
 — Postaram się.
 Tomek wspinał się coraz wyżej.
 Wreszcie jeden ze starszych chłopców zawołał:
 — Dosyć. Jak masz spaść to przynajmiej nie z samego wierzchołka.
 Słowa te jednak podraźniły ambicję Tomka, i wszedł jeszcze trochę wyżej.
 — No, teraz uwaga — zawołał.
 Wyprostował się, wyciągnął przed siebie ręce i rzucił się naprzód, ruchem takim samym, jakim rzuca się pływak z trampoliny do wody.
 W chwilę później leżał w miejscu, nie bardzo oddalonem od drzewa, otoczony całą swoją publicznością.
 — A jednak jego spadochron się otworzył — twierdziła uparcie Zuzia.
 — To prawda.
 — Skrzydła też zrobiły kilka obrotów.