Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/77

dnak, że jest to zupełnie niemożliwe. Skrzywił się z bólu.
 — Co się stało?
 — Zdaje mi się, że coś sobie zrobiłem w nogę, o nie mogę nią zupełnie ruszyć.
 — Słuchajcie, on mdleje, zobaczcie, jaki się zrobił blady — krzyknęła Zuzia.
 — Przynieście trochę wody.
 Lecz wody nie było nigdzie w pobliżu.
 — Ja mam ze sobą flaszkę herbaty — zaofiarował się jeden z uczni.
 — Dobrze, daj herbatę.
 Polewano przeto bohaterowi nieudanego lotu twarz zimną herbatą, co miało ten skutek, że Tomek po chwili otworzył oczy.
 — Co się stało? Zemdlałem? Doprawdy? Zdaje mi się, że złamałem nogę.
 — Masz się z czego cieszyć.
 Zebrana gromadka straciła mocno humor. Zwłaszcza starsze dzieci czuły, że nie powinny były dopuścić do skakania.
 — Musimy go wziąć na ręce i zanieść do domu.
 Z wielkim trudem wpakowano Tomka na ręce silniejszych kolegów i orszak ruszył, w dużo gorszym humorze, niż przybył. Jeden tylko Tomek nie mar-