Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/81

zwichniętej nogi, miał jeszcze porządnie skaleczone plecy i cały był obolały. Na ścianie, nad łóżkiem — wisiały nieszczęsne, czerwone skrzydła.
 — Wiesz, dostałam dziś list od Janka.
 — O!
 — Pisze o tobie!
 — O mnie? Nie wierzę ci.
 — Naprawdę.
 — Przecież on mnie nie zna.
 — Już ja cię przedstawiłam.
 — Wyobrażam sobie — stęknął Tomek.
 — Napisałam mu wszystko.
 — I o tej ostatniej historji?
 — Też. Zwłaszcza nawet.
 — To bardzo nieładnie z twojej strony.
 — A, więc sam przyznajesz teraz, że to była głupia dziecinada.
 — Możesz to nazywać jak chcesz, powiedz mi lepiej co twój brat pisze.
 — Nigdy nie zgadniesz. Pisze, że przyjedzie tu niedługo.
 — O jakże się cieszę!
 I Tomek zapominając o swej chorej nodze fiknął kozła pod kołdrą.
 — Pokaż mi ten list Asiu, błagam cię.