Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/84

 — Ale wiesz co może tymczasem nauczymy się historji na jutro.
 — Nie powiem aby mi się chciało, ale trudno. Uczmy się.
 Asia przyniosła książkę i przez pół godziny panowała względna cisza w pokoju Tomka. Zaniepokojony tą ciszą, ojciec Tomka zajrzał kilka razy do pokoju.
 — Myślałem, że się coś stało — powiedział — Tomek taki cichy, nie chciało mi się wierzyć, ale widzę, że ty jesteś przy nim Asiu.
 — Tak proszę pana uczymy się.
 — Ja właściwie nauczyłem się już.
 — Ja jeszcze nie. To może mi opowiesz Tomku, nauczę się prędzej — poprosiła Asia.
 — Świetnie.
 Tomek rozpoczął opowiadanie. Okazało się wprawdzie podczas tego, że nie wszystko pamięta, Asia zaś która nie umiała jeszcze, podpowiadała mu z łatwością.
 — E, — rozłościł się Tomek wreszcie — umiesz przecież lepiej odemnie.
 Tak — zdziwiła się Asia — to widocznie ty też nie umiesz jeszcze?