Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/88

 Gdy wreszcie przyjechał, Asi nie zastał w domu. Znajdowała się jeszcze w szkole. Przebrawszy się przeto, Jan udał się na spotkanie.
 — A to się mała ucieszy — myślał wchodząc na dziedziniec szkolny.
 Asia rzeczywiście ucieszyła się niezmiernie. Już z oddali spostrzegła wysoką sylwetkę brata.
 — Janek, Janek — zawołała, jakby w obawie, że może jej nie zauważyć.
 Potem, bez namysłu, opuściła trzymaną w ręku, teczkę na ziemię i pobiegła ku niemu, zostawiając za sobą zdumionego wielce jej zachowaniem się Tomka.
 — Asiu, oszalałaś, — powiedział z wyrzutem, zbierając książki, które wysypały się podczas tego gwałtownego ruchu. Asia jednak nie słyszała, znajdowała się już w objęciach Janka, który nie zwracając uwagi na jej licznych kolegów i koleżanki podniósł ją w górę, jak małą dziewczynkę.
 Asia też nie zwracała uwagi na zdziwione spojrzenia.
 — Ach jak to dobrze, że przyjechałeś, — mówiła.
 — Przyjechałem przed chwilą.
 — A gdzie ulokowałeś samolot?