Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/90

 — Strasznie się cieszę, proszę pana — mówił — zawsze marzyłem o tem aby poznać lotnika, a cóż dopiero takiego jak pan
 — Ale słyszałem, że masz zamiar zostać moim kolegą — zapytał Janek
 — I zostanę, z całą pewnością — potwierdził Tomek.
 — Ach Janku nie mogę wcale uwierzyć, że to ty.
 — Czyżbym się tak zmienił?
 — Nie, ale nie myślałam, że przyjedziesz tak prędko.
 — Pisałem ci przecież.
 — Ale myślałam, że to będzie za kilka tygodni dopiero.
 — Czy to prawda, proszę pana, że pan ma zamiar przelecieć ocean?
 — Zamiar to mam.
 — I poleci pan? — pytał Tomek ciekawie.
 — A co, chciałbyś może polecieć ze mną?
 Tomek westchnął tylko, lecz westchnienie to było zupełnie wystarczająco wymowne.
 — Ach, i jakbym chciał! — powiedział dopiero po chwili.
 — A co, Janku, lecisz naprawdę? — zapytała trochę zaniepokojona Asia.