Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/91

 — E, daleko jeszcze do tego — powiedział Janek niedbale i prędko skierował rozmowę na inny temat.
 — Mam dla ciebie ważną wiadomość, Asiu; rodzice przeniosą się tu szybciej niż przypuszczali, przyjadą może już za dwa miesiące.
 — Naprawdę, to cudownie.
 — Widzisz, masz dziś same przyjemności — stwierdził Tomek.
 — To prawda?
 — Czy mogę przyjść dziś po obiedzie do ciebie? — zapytał z niezwykłą uprzejmością.
 — Tak, koniecznie, przygotujemy razem lekcje, jak zwykle.
 — Myślałem, że może będziesz dziś zajęta?
 — Możesz przyjść śmiało.
 — Stokrotnie dziękuję — odpowiedział Tomek z wyszukaną elegancją, potem złożył głęboki ukłon i ulotnił się szybko. Nie chciał przeszkadzać Asi w jej rozmowie z bratem, a po za tem, spieszno mu było podzielić się z innymi ważną wiadomością, że do Asi przyjechał jej brat, słynny lotnik, Mirski i że on, Tomek właśnie, zna go osobiście.
 Powtarzał tę wiadomość niezmordowanie wszystkim wokoło, kto tylko chciał i kto nie chciał słuchać.