Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/92

Rozpoczął swój tryumfalny pochód od apteki. Otworzył drzwi z szalonym rozmachem i już z oddali krzyczał:
 — Tatusiu, proszę zgadnąć kto przyjechał.
 Ojciec zgadywał długo, wymienił wszystkich dalszych i bliższych członków rodziny, potem znajomych, a Tomek wciąż mówił:
 — Nie.
 — No, to nie wiem — oznajmił wreszcie ojciec zniechęcony.
 — Powiem ci — zgodził się wspaniałomyślnie Tomek.
 — To ktoś, czyj przyjazd mnie specjalnie cieszy.
 — A to już wiem — zawołał ojciec — to napewno brat tej małej, jak ona się nazywa, zapomniałem… Asi…
 — A więc widzisz, że zgadłeś — zawołał Tomek uszczęśliwiony. — I wiesz, ja go znam osobiście. Podał mi rękę.
 Tomek tryumfującym gestem, wyciągnął rękę, mocno poplamioną atramentem.
 — Tego nie znać, — zadecydował ojciec — natomiast widzę, że dużo dziś pisałeś. Proszę cię, umyj jaknajprędzej ręce. A może zechcesz zachować ten uścisk na pamiątkę i będziesz unikał mydła przez czas dłuższy?