Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/94

 Tomek milczał dyplomatycznie.
 — Materjał jest z sukienki Asi — powiedział po chwili wymijająco.
 — To widzę. Wogóle robota staranna. Mógłbyś lepiej zająć się budową prawdziwego modelu.
 — Obawiam się, że nie będę miał dosyć cierpliwości.
 — W takim razie ja się obawiam zkolei, czy zostaniesz kiedykolwiek lotnikiem?
 — Przecież ja chcę zostać pilotem, a nie konstruktorem.
 — Powinieneś się jednak znać na tem. A po zatem, jeżeli brak ci cierpliwości na wykonanie nawet tego, co cię bardzo bawi i obchodzi, to wątpię, czy starczy ci cierpliwości na osiągnięcie swego celu.
 Tomek poczerwieniał.
 — On ma wogóle taki słomiany ogień — stwierdziła z żalem Asia.
 — Ach tak, skarżysz się, — oburzył się Tomek — zdradzasz naszą przyjaźń?
 — Nic nie zdradzam. Chcę, aby Janek ci pomógł.
 — A pan budował samoloty, będąc w moim wieku? — zapytał Tomek, potem, widząc, że Janek