Strona:Zofia Kowerska - Pani Anielska.djvu/38

 — Pani! — zawołała. — Tyś za mnie, niegodną, służbę spełniała! Tyś zstąpiła z ołtarza, by mnie, wiarołomną, od hańby ocalić! O, Pani, co mam czynić? Czy mam przed siostrami wyznać prawdę?.. Pani, jam sługa Twoja!
 Usta Pani Anielskiej poruszyły się. Zbrożkowa usłyszała wyraźny szept:
 — Chciałam, by Syn mój miał serce twoje bez podziału. Chciałam, by w tobie ziemska miłość wygasła. Idź, siostro Rozalio! Klasztoru nie opuszczałaś, bom ja pełniła służbę w twojem imieniu.
 Siostra Rozalia padła krzyżem na posadzkę.
 — Pani! — jęczała — jam niegodna, jam nędzna!.. Tyś raczyła... Tyś chciała, o Pani!..
 Usta Pani Anielskiej poruszyły się raz jeszcze:
 — Idź, siostro Rozalio! Módl się, pracuj i w Chrystusie kochaj maluczkich; kochaj wszystkich ludzi, nawet zbrodniarzy, a nienawiść miej tylko dla występku!..
 Siostra Rozalia przypadła do białych nóżek Królowej Aniołów, przyłożyła do nich gorące usta i poszła na salę sierot, gdzie ją dzieci otoczyły kołem, a ona płakała łzami szczęścia i wzruszenia.
 Mała Kasia przytulała się do niej, patrzała w jej oczy.
 — Siostra dziś nie włożyła swojego jasnego kółeczka na głowę — rzekła — gdzie siostra to kółeczko schowała?
 Od tego czasu nikt już nigdy nie ujrzał świetlanego koła nad głową siostry Rozalii i choć, z rozkazu matki przełożonej, nakładała ręce na chorych i kalekich, nikogo już nigdy z jego cierpień nie uleczyła.

KONIEC.