Strona:Zofja Żurakowska - Trzy srebrne ptaki.djvu/12

wzgórza stało się dla Krzysztofa sprawą najważniejszą, pokusą dnia każdego.
 Nie spostrzegł, w jakiej chwili stanął obok niego Antek, młodszy brat.
 — Te góry są tajemnicze — powiedział Antek, a Krzyś aż syknął ze złości. Są na tym świecie dziwni ludzie, którzy uważają, że wszystko należy wypowiedzieć.
 — Tak, tak — powtórzył nieubłagany Antek — są jakieś tajemnicze, A czy widzisz tam to światło?
 Tu Krzyś musiał się powstrzymać, aby nie szturchnąć brata.
 Wzruszył ramionami,
 — Będę musiał tam pójść — zadecydował Antek tonem, którego Krzysztof nienawidził, którym również dobrze mógł powiedzieć, że księżyc jest planetą, a ziemia się obraca. Ach, jakże chętnie Krzysztof zabroniłby Antkowi raz na zawsze przemawiać podobnym tonem.
 A ten raz jeszcze powtórzył:
 — Tak, tak, będę musiał tam pójść — a potem zakręcił się na pięcie i ruszył niby to pomagać matce i siostrze w wypakowywaniu kufrów. Bo to był pierwszy dzień wakacji.
 Krzysztof znowu pozostał sam.
 I już po chwili wiedział, że to on właśnie,