Strona:Zofja Żurakowska - Trzy srebrne ptaki.djvu/94

szy. Odsunął żydka, okraczył koszyk zażywnej damy i dotknął ramienia Maryjki,
 — A gdzie to jedziesz, moje dziecko? — zapytał z taką miną, jakgdyby tej tylko wiadomości brakowało mu do kupienia biletu.
 — Do... do domu... — wyszlochała Maryjka. Już teraz nie wiedziała sama, dlaczego płacze.
 Już się jej samotna wigilja, brak biletu, tęsknota za domem splątały w jeden nieprzerwany, bolesny szloch i łzy z oczu zamkniętych spływały nieutulone, jak szare smugi jesiennego deszczu.
 — Do domu, to jest żadne stacje — wtrącił swoje żydek.
 — A gdzież ten twój dom? — zachęcająco poklepał Maryjkę po głowie jegomość.
 Nareszcie zdobyła się na to słowo. — Zaleszczyki.
 — Gdzie to jest? — zapytała dama z koszem.
 Ale jegomość się nie pytał. Już nie wyglądał na dobrodzieja ludzkości.
 — To jest, ajaj, aż za Stanisławów — powiedział frasobliwie żydek, przecierając okulary. — Na takie droge jechać bez bilet, ajaj.
 Konduktor wrócił z końca wagonu.