Strona:Zofja Rogoszówna - Pisklęta.djvu/22

16

 — Czego Juruś chce?
 Nie rozumieją. Dziesięć zapytań:
 — Może chlebka?
 — Czy nalać wody Jurusiowi?
 — Zaraz Juruś dostanie kaszki...
 Napróżno Juruś potrząsa główką i z niechęcią odsuwa rączkami podsuwane mu przedmioty. Próżno, zniecierpliwiony niedomyślnością ludzką, usiłuje w jasnych słowach sformułować swoje życzenia. Z jego maleńkich, odętych gniewnie ustek wybiega ciągle jeden tylko wyraz:
 — Ma-ma — ma-ma — ma-ma...
 Nikt nie rozumie... nawet mama. Z miną stroskaną podsuwa Jurusiowi talerzyk, powtarzając z przekonaniem:
 — Ależ to kaszka, Jureczku, kaszka...
 Wtedy Juruś opiera się mocno na poręczkach krzesełka, marszczy nosek w mnóstwo drobnych fałdeczków, przymruża oczka, wysuwa bródkę i założywszy cztery dolne ząbki za cztery górne, przechyla w tył główkę:
 — Ech! ech! ech! — daje hasło do śmiechu.
 Wszyscy niepewnie spoglądają na Jurusia — jeszcze nie wiedzą, o co mu właściwie idzie.
 — Ech! ech! ech! — po raz drugi wzywa pobudka Jurusia.
 I nagle zrozumieli wszyscy, i wybucha jedna niepowstrzymana kaskada śmiechu.
 — Ha! ha! ha! — rozlegają się donośne, jak szczekanie Bukieta i beczenie baranków, poważne basy konsyljarza-doktora i tatusia.