Strona:Zofja Rogoszówna - Pisklęta.djvu/35

29

 — Jendruś, a pódź ino do tatusia, będziemy jeść — zawołał na małego.
 Jędruś ani się ruszył.
 — Wojtek, zaźryj ino, pewnikiem Jendruś chycił kaczątko i zadusi, jak tamto, com je wczoraj ledwo odratowała.
 Jędruś usłyszał słowa mamy i mocniej przycisnął do siebie swój skarb:
 — Ne! tiutka moja! — krzyknął płaczliwie.
 — Ej, Jendruś, oddaj tiutkę po dobremu, bo dostaniesz — zagroziła matka, stawiając miskę na stole.
 — No chodź, Jendruś, chodź, pokaż tiutkę tatusiowi — pokojowo przemówił Wojciech.
 Jędruś spojrzał na matkę, potym na ojca i widocznie do tatusia poczuł więcej zaufania, bo mocno w koszulinie przytrzymując swoją zdobycz, okrążył Jagnę zdaleka i podszedł do Wojciecha.
 — Tiutka moja — rzekł, niespokojnemi oczkami patrząc na tatusia.
 — Twoja, twoja, synusiu, pokaż ją ino tatusiowi — odparł Wojciech i rozchylił koszulkę dziecka.
 Hyc! hyc! i pod same nogi Jagny wyskoczyła ogromna ropucha.
 — Jezusie najsłodszy! — wrzasnęła kobieta, odskakując na środek izby.
 — A to ci se piękną tiutkę znalazł — zaśmiał się serdecznie Wojciech.
 — Wojtek, zabier ją! Zabier na łopatę i ciśnij do pola! patrzeć na to szkaradztwo nie mogę! — wołała Jagna, bojąc się zbliżyć do stołu, przy któ-