Strona:Zygmunt Hałaciński - Złośliwe historje.djvu/40

 — Nabożnym to pan nigdy nie był — nie dziwota, że o takim luterniku i Pan Bóg zapomniał. Teraz trza odpust zrobić, bo inaczej to pan na nic zmarnieje!
 Tak jest! Ucząc się zapamiętale, zapomniałem o kościele, a to źle! bardzo źle!
 Na drugi dzień, przebrawszy się w moje codzienne ubranie, byłem już w drodze na Kalwaryę Zebrzydowską.
 Zbiedzony i zdrożony wpadłem tam w wielotysięczny, bajecznie kolorowy tłum ludu, a że głód dokuczał mi bardzo, zawadziłem o pierwszą z brzegu restauracyę, aby się pożywić.
 — Proszę co do zjedzenia.
 — A co pan chce?
 — A co jest?
 — Wszystko!
 — To proszę kawałek kiełbasy i chleba!
 — Kiełbasy nie ma!
 — No to wędzonki!
 — Także nie ma!...
 — No to sera i masła, albo jaja na twardo!
 — Chleb, ser, masło i jaja wyjedli ludzie nabożni!...
 — Więc proszę o chleb!...
 — Chleb, to i owszem, ale za jakie dwie godzinki, bo się dopiero piecze!...
 Wiara w żywot doczesny została we mnie złamana! A że nogi zaczęły mi odmawiać posłuszeństwa, więc pod cieniem drzewa, na murawie, obok drogi usiadłem a chcąc okłamać żołądek, zacząłem sobie wyśpiewywać znaną piosenkę momusowską Borowskiej:
 „Oj kot!... pani matko! Kot, kot, — narobił mi w pokoiku łoskot!...“
 — A naści chudzino okruszynkę chleba za to, że tak pięknie Matkę Boską chwalisz!
 — A naści że kołacza!
 — A naści grosik bidoku!
 I ani się spostrzegłem, jak rozmodlony tłum idąc drogą, obsypał mnie chlebem, kołaczami, serem, a nawet jakiś Słowak rzucił mi kawałek słoniny.
 A w kapeluszu, który obok leżał, było już do połowy miedziaków.