Strona:Zygmunt Hałaciński - Złośliwe historje.djvu/82

 Gold nie śpi długo. Po kwadransie budzi się uśmiechnięty i zadowolony. Ofiarowane mu pieniądze za towar bierze bez targu, mówiąc raz po raz!
 — Niech będzie jasnemu panu na zdrowie.
 Zabiera kosz, starą jakąś chustką gorliwie okręca szyję i idzie dalej ze swoim towarem, aby zarobić tych kilkanaście marnych centów.
 Wychodząc, mówi uśmiechnięty:
 — Ja jutro przyniesi dżyky żabant!
 — Co?
 — Dżyky żabant!
 U niego bażant, nazywa się żabant... i to w dodatku — dziki!
 On zna nasze gusta lepiej, aniżeli my sami. W pewnych więc okresach czasu znosi zające, kurczęta, ryby, dzikie gęsi i kaczki.
 — To jest dżyka gęsz!
 — Ależ to kaczka!
 — Niech będzie kaczka!
 — A gdzież ją Gold zastrzelił?
 — Na co takie brzydkie słowo? Żeby to była złota mucha, duża jak wół, to jaby nie strzylał. To taki prosty cham wlazł do wody po szyję, aż się utapiał na śmierć i on ją rękami zastrzelił. To taki gałgan.
 — Więc jak się chłop utopił, to któż Goldowi kaczkę sprzedał?
 — Wun sam! Un się utapiał, kacztę capił, później wylizał na brzegu — i już! To cham, wun szi utopi i jest zdrów!
 — Ej, coś Gold kręci.
 — Żebym tak zdrów buł — i jaśne państwo tyż!...
 Mój starszy syn bawi się w fotografa. Gołd przypatruje się tajemniczej skrzynce, kręci głową i pyta się dobrodusznie:
 — Proszę panycza, co to jest?
 — Fotografia.
 — Nu, co to jest ta grafia?
 — To, że Golda mogę zrobić na papierze takiego, jak tu stoi.