skich, pod opieką i kuratelą obu stowarzyszeń, Towarzystwo Uczni Handlowych. Przyzwyczajając adeptów kupieckich do pracy organizacyjnej i dbając o ich zrzeszenie, zastąpiono we wielkiej mierze dawniejszą szkołę wieczorną.
Skoro już w słabych okresach dawniejszych nigdy nie zaniedbywano pieczy nad bibljoteką i chętnie przeznaczano względnie znaczne fundusze na jej zasilenie w okresie 1904—1914 z tem większą żarliwością kontynuowano dawno ustalony obowiązek. Sumy uchwalane na bibljotekę były już rzeczywiście poważne na stosunki Towarzystwa: w r. 1904: mk. 150.—, w r. 1907: mk. 300.—, w r. 1908 mk. 500.—, w r. 1909: mk. 350.—, a w innych podobnie.
Nietylko kierownicy Towarzystwa interesowali się rozwojem bibljoteki, ale niemniej członkowie krytykowali zakupy, służyli pomocą i domagali się zakupienia tych lub owych książek. W tej drodze powiększono bibljotekę o kilkadziesiąt dzieł.
Zakładając towarzystwa bratnie lub filjalne, poczytywano sobie za kardynalny obowiązek zaopatrywanie ich w książki. Gdy w roku 1904 powstało przy pomocy Towarzystwa stowarzyszenie analogiczne w Śremie, dano nowemu zrzeszeniu prawo korzystania z księgozbioru poznańskiego.
