drzeński i Toeplitz). Ponowna przerwa nie trwała długo. W każdym razie otwarta była szkoła w r. 1873. W tymże roku dokonano wielkiej reformy w organizacji nauki.
Program szkoły został dnia 9 września 1873 ułożony na wzór istniejącej w mieście szkoły niemiecko-żydowskiej. Naukę dzielono na dwa kursa dwuletnie, po których absolwowaniu (zatem po 4-letniej nauce) uczeń otrzymywał świadectwo, wydane przez kuratorjum, w większej części złożone z członków Towarzystwa. Wykłady ustanowiono nadal na godziny wieczorne przez wzgląd na uczni praktykujących. Całkowitą pieczę nad szkołą posiadało Towarzystwo, które również ją utrzymywało. Fundusze szkoły składały się: ze składek członków nadzwyczajnych towarzystwa; z dochodów z zabaw, loterji i t. p., urządzanych przez Towarzystwo; z czesnego w wysokości 2 tal. rocznie od ucznia i ewtl. darów.
Przy końcu każdego roku szkolnego odbywał się egzamin, który decydował o promocji ucznia. Tylko absolwenci szkoły byli traktowani jako należycie wykształceni adepci handlowi. W 8 godzinach tygodniowo wykładano następujące materje:
- Kaligrafję (w kompletnym kursie 108 lekcyj),
- język polski (144 lekcje),
- język niemiecki (144 lekcje),
- język francuski (108 lekcyj),
- rachunki (216 lekcyj),
