Zarząd zwołał zebranie na 10 lipca 1869 r., zapraszając 149 członków. Stawiło się mimo naprężenia — tylko 81 członków, przyczem Niemców, mających w stowarzyszeniu większość, tylko 22. Niemcy stwierdziwszy, że mają mniejszość, opuścili przed głosowaniem nad wnioskami salę, zaapelowawszy przez usta Ryszarda Adelta do poczucia sprawiedliwości zebranych. Pozostali członkowie 57 głosami przeciw 2 zadecydowali wykluczenie 56 Niemców. Wniosek o złożenie Żuromskiego z urzędu upadł.
Przeciw wykluczeniu wnieśli Niemcy skargę do sądu i uzyskali wyrok przychylny (22 stycznia 1870), zatwierdzony 30 września 1870 w instancji apelacyjnej. Wykluczenie było temsamem unieważnione.
Przez rok 1871 (wojna) ruch w towarzystwie zasnął, uspokoiły się na pewien czas także przeciwieństwa wewnętrzne. Walka podniosła się na nowo z początkiem roku 1872, gdy Niemcy w drobnej sprawie o zwołanie walnego zebrania wnieśli skargę bezskuteczną do sądu, a osiągnęła swój zenit
Na dzień ten zwołał zarząd — prezydował zawsze jeszcze W. Żuromski — walne zgromadzenie. Cytujemy tutaj słowa protokułu:[1]
„Na dniu dzisiejszym przez południem dowiedział się zarząd, że pewna część członków —
- ↑ z poprawkami stylistycznemi.
