Szumią Baltyku ciemne, zapienione fale...

Szumią Baltyku ciemne, zapienione fale...
Nad wodami
Ziemia polska w pieśni
Wacław Wolski

[405]

SZUMIĄ BALTYKU CIEMNE, ZAPIENIONE FALE...

Szumią Baltyku ciemne, zapienione fale,
U podnóża północnych sag mgliskiem zasnutej,
Smętnej, bladozielonej mogiły Biruty,
W tęsknoty do pogańskiej Litwy dzikim szale!.,.szale!...

Szumią, niby litewskich wajdelotek chóry,
W przemijania rytm smętny, dziki, rozszlochany,
Ciskając w szale kłęby śnieżnej, słonej piany,
Na brzeg Baltu sierocy, piaszczysty, ponury...

Szumią o litewskiego grodziska bursztynie,
Któremu, przy Baltyku pieśni wichrogłosej,
Podmywały skarp nogi ich pian śnieżnych włosy,
Których wizya w wieczności przemijania ginie...

Szumią w dzikiej, pijanej nocą anamnezie,
Jak od tego smutnego, północnego brzegu,
Na srebrnoblachych łodziach, w kipiących pian śniegu,
Odbijali zakuci w zbrój bursztyn witezie...

Jakaś pogańskiej Żmudzi klechda — odysseja,
Śniona przez litewskiego lirnika — Ossyana,
W truchtowych pianach Baltu chmurnego skąpana,
Niby pieśń morskich piekieł ryczących Orfeja...

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Wacław Wolski.