W sprawie rocznicy powstania w Warszawie
| W sprawie rocznicy powstania w Warszawie | |||
WOJSKO POLSKIE Mp.
17.VII.1945 r.
GŁ. ZARZĄD POL.-WYCH.
Oddział Propagandy
Wytyczne pracy propagandowej nr 32
W SPRAWIE ROCZNICY POWSTANIA W WARSZAWIE
$ 1
Dnia 1 sierpnia 1945 r. upływa rok od daty wybuchu tragicznego powstania warszawskiego.
Powstanie, wywołane bez porozumienia z Armią Czerwoną, na wydany z Londynu rozkaz Sosnkowskiego, skazane było od pierwszej chwili na klęskę. Przywódcy jego nadużyli patriotyzmu ludu warszawskiego, jego nienawiści do Niemców, jego woli walki.
Tym niemniej bohaterska, dwumiesięczna walka powstańców-żołnierzy AK, AL, PAL, KB i innych organizacji wojskowych, walka poparta niezłomną postawą całej ludności stolicy — jest wspaniałym wyczynem bojowym, jedną z najświetniejszych kart dziejów zmagań narodu polskiego z niemieckim najeźdźcą o niepodległość Ojczyzny. Dzieje powstania — to dokument jedności wszystkich Polaków.
Walka Warszawy wywołała patriotyczny entuzjazm w całym kraju, szacunek i podziw w całym świecie demokratycznym. Pamięć o tej walce i dziś jeszcze jest żywa w sercach całego narodu. Dlatego w rocznicę wybuchu powstania składamy hołd wszystkim jego uczestnikom i ze czcią pochylamy nasze sztandary nad mogiłami poległych towarzyszy broni — powstańców Warszawy.
§ 2
W rocznicę powstania należy:
a) przeprowadzić w kompaniach pogadanki wg konspektu Gł. Zarządu Pol.-Wych. WP nr 49;
b) zorganizować akademie, poświęcone Warszawie i zaprosić na nie delegacje ludności cywilnej.
W przemówieniach, pogadankach i wszelkich wystąpieniach, poświęconych Warszawie, należy szeroko wykorzystać materiał, zawarty w konspekcie nr 49 ze szczególnym uwzględnieniem następujących momentów:
1. Choć powstanie wywołane zostało przez komendę Armii Krajowej, na barykadach walczyli ramię w ramię żołnierze wszystkich polskich organizacyj wojskowych. Wbrew intencjom londyńskich organizatorów powstania w ogniu walki nastąpiło zbratanie wszystkich Polaków, bez względu na różnice w poglądach politycznych. Na ulicach Warszawy ginęli obok siebie powstańcy AK, AL i żołnierze 1 armii WP. Choć nosili różne opaski czy mundury, bili się i ginęli za wspólny wielki cel — za Polskę.
Powstanie, które reakcja chciała uczynić przygrywką do wojny domowej, które miało zapobiec zjednoczeniu narodu pod sztandarem demokracji — stało się wielką kuźnią jedności narodowej.
2. Pod hasłem pomocy walczącej Warszawie zjednoczył się cały kraj. Na całym wyzwolonym terenie urządzano zbiórki na pomoc dla stolicy. PKWN wytężył wszystkie siły, by udzielić pomocy walczącym. Ofiarny i pełen poświęcenia był wysiłek oddziałów Wojska Polskiego.
Wielu żołnierzy i oficerów WP oddało Swe życie, idąc z odsieczą powstańcom. Wiedzieli tylko jedno: w Warszawie Polacy walczą z Niemcami, walczą o Polskę — uczciwie i po bohatersku. I to wystarczyło, by pomimo niesłychanych trudności nieść im pomoc.
3. Reakcyjne dowództwo AK czyniło wszystko, by przekreślić wysiłki powstańców i żołnierzy WP. Nie chciało ono połączenia powstańców z Wojskiem Polskim i Armią Czerwoną. Bór-Komorowski haniebnie skapitulował, chociaż istniały wszelkie możliwości przedarcia się dużych grup żołnierzy na lewy brzeg Wisty. Zamiast tego powstańcy wydani zostali na łaskę i niełaskę Niemców.
4. Tragedia Warszawy została pomszczona. 17 stycznia 1945 r. Wojsko Polskie wraz z Armią Czerwoną wyzwoliło stolicę, kompletnie zrujnowaną przez Niemców. W niepowstrzymanym, zwycięskim marszu płacili hitlerowcom żołnierze polscy za krew powstańców i ruiny stolicy. Pod hasłem „za Warszawę" zatknęły oddziały Wojska Polskiego swe sztandary na gruzach Berlina.
5. Natychmiast po wyzwoleniu stolicy przystąpiono do prac nad odbudową. Zrobiono już wiele, ale o ile więcej pozostaje do zrobienia! 10 lat trzeba, by stolica powstała do nowego życia. Tylko przy zgodnym, zjednoczonym wysiłku całego narodu możemy wypełnić to olbrzymie zadanie. Jak w dni powstania wszyscy Polacy stanęli na barykadach, by Warszawę wyzwolić, tak obecnie wszyscy musimy znacznie wzmóc trudną, ale zaszczytną pracę nad odbudową stolicy.
Wytyczne opublikowano w książce Ignacego Bluma "Z dziejów Wojska Polskiego w latach 1945-1948"
