Widmo jesieni

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Adam Asnyk
Tytuł	Poezye
Podtytuł	Tom II
Wydawca	Nakład Gebethnera i Wolffa.
Data wyd.	1898
Druk	Gubrynowicz i Schmidt.
Miejsce wyd.	Lwów
	Indeks stron

›››

Widmo jesieni

Tak żywe niegdyś błękity
Cieniami zaszły szaremi;
Jakiś duch mgłami spowity
Zimną dłoń kładzie na ziemi.

Przez mgieł przejrzyste zasłony
Przegląda postać widziadła:
Wzrok jakby mgłami zaćmiony,
Twarz chłodna, smutna, wybladła.

Na czole wieniec zczerniały
Kropelki sączy wilgotne;
Po kwiatach, co się rozwiały,
Zostały ciernie samotne.

Tak płynie z schyloną twarzą,
Roznosząc ciszę złowrogą,
A łzawe spojrzenia rażą
Sennością, smutkiem i trwogą.

Przyciska do ziemi łona
Dłoń skrzepłą — ziemia się wzdryga;
Lecz, tchem grobowym rażona,
Martwieje — głuchnie — zastyga.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Adam Asnyk.