Wielkopolanom na pożegnanie

←Więzień

Wielkopolanom na pożegnanie[1] • Poezje Władysława Bełzy • Poezje mniejsze • Władysław Bełza

Polskiemu dziecku→

←Więzień

Wielkopolanom na pożegnanie[1] Poezje Władysława Bełzy Poezje mniejsze Władysław Bełza

Polskiemu dziecku→

[259]

Bywaj mi zdrowa ziemio Piastowa,
 Kruszwicka żegnaj mi wieży!
Bywaj mi zdrowe, gniazdo wiekowe
 Orłów i orlich szermierzy!

Jeszcze mi dzwoni plusk Gopła toni,
 Lecz smętniej jakoś, boleśniej —
I jeszcze słyszę, w wieczorną ciszę,
 Jęk Miłosławia i Wrześni.

Nad skronie moje, pszczół złotych roje,
 Rwie z piastowego się ula;
Zdala przyświeca — Opalenica^[2]
 Kolebka mędrca i króla.

Żegnaj mi dębie, coś swe gołębie
 Na dół pochylił już skronie.
O słyszę jeszcze, te „Rytmy” wieszcze,
 Zaklęte w twojej koronie!^[3]

Ołtarzu stary, cichej ofiary,
 Ziemico poświęceń i cnoty!
Ty na wy łomie^[4], ojczyzny promie!
 Żegnaj mi skarbcu szczodroty.

[260]

W którą bądź stronę wichry szalone
 Porwą mię, gdzie bądź wyruszę:
Ku wam źrenice zwrócę stęsknione,
 Bo tu zostawiam mą duszę!

 Poznań, 16 Listopada, 1871 r.

1. Wiersz pisany w chwili wydalenia autora przez władze pruskie z Wielkopolski.
2. Gniazdo rodzinne Leszczyńskich.
3. Mowa tu o dębie Kaspra Miaskowskigo poety z XVI wieku, rodem ze Smgorzewa w W. Ks. Poznańskiem.
4.  Błąd w druku; powinno być – wyłomie.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Bełza.