100 powiastek dla dzieci/Tęczowa blaszka
TĘCZOWA BLASZKA.
Po drobnym i ciepłym deszczu wiosennym, mała Felunia zbliżyła się do otwartego okna, zkąd przypatrywała się z zachwytem pięknym kolorom tęczy.
„Droga mamo!” rzekła po chwili milczenia, „powiadają, że kiedy tęcza okaże się w powietrzu, spada na ziemię złota blaszka, którą znaleść mogą tylko dzieci obchodzące swoje urodziny w jakąkolwiek niedzielę.Czy to prawda, że z nieba spadają takie klejnoty?”
„Słuchaj kochane dziecię,” odpowie matka, „jest w niebie klejnot, w obec którego niczem są bogactwa całego świata. Ale nie tylko dzieci, których urodziny wypadają w niedzielę, mogą znaleść ten klejnot. Każde dziecko skromne, pobożne, posłuszne rodzicom, szanujące starszych; słowem wypełniające z całym uczuciem przykazania boże, ma do niego prawo.”
Felunia spamiętała słowa matki, i całą duszą biegła ich śladem; z każdym dniem stawała się pobożniejszą i cnotliwszą, a przez to z każdym dniem była weselszą i przyjemniejszą.
Skoro w kilka lat potem, tęcza ukazała się na niebie, matka zaprowadziła Felunię do okna i zapytała:
„Cóż, kochane dziecię? czy nie pójdziesz szukać złotéj blaszki, klejnotu, o który, będąc małą dziewczynką tak się chciwie pytałaś?”
„Droga matko!” odpowiedział Felunia, „byłam wówczas tak małą i nierozsądną, żem nie zrozumiała znaczenia twoich słów. Ale dziś pojmuję, co chciałaś przez nie powiedzieć, pojmuję, jaki to klejnot, pochodzący z nieba, droższy jest od skarbów ukrytych w łonie ziemi.”
„Tak moje dziecko,” dodała matka, „klejnotem, o którym ci mówiłam, skarbem dla człowieka droższym nad wszystko, jest spokój duszy, wewnętrzne zadowolenie. Próżno szukać go w otaczającym nas świecie; ten klejnot przebywa tylko w nas samych, — w dobrych, pobożnych i czystych sercach.
Pobożne, prawe serce, dusza nieskalana,
Czysta miłość bliźniego, gdy sie w jedność splotą,
Są prawdziwym klejnotem łaski niebios Pana,
Bo dają szczęście droższe niż srebro i złoto.
