Album pisarzy polskich/Stanisław Staszic
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Stanisław Staszic |
| Pochodzenie | Album pisarzy polskich |
| Wydawca | Gebethner i Wolff |
| Data wyd. | 1898 |
| Druk | W. Dunin |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Ilustrator | Henryk Piątkowski |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały album |
| Indeks stron | |
Urodził się w Pile, w Wielkopolsce, r. 1755. Po ukończeniu szkół w kraju, wyjechał dla dalszego kształcenia się do Niemiec, Francyi i Włoch. Wróciwszy do ojczyzny, został nauczycielem Aleksandra i Stanisława Zamoyskich, w roku zaś 1779 — księdzem. W r. 1792 opuścił na czas jakiś strony ojczyste i udał się do Wiednia, gdzie wskutek zręcznej gry giełdowej dorobił się znacznego majątku, wszystkie jednak pieniądze obracał na cele dobroczynne. W r. 1801 nabył dobra hrubieszowskie i oddał grunta włościanom, wybrany w tym samym roku członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, został w r. 1809 jego prezesem. Po utworzeniu Królestwa Kongresowego otrzymał godność radcy stanu, dyrektora generalnego przemysłu i kunsztów w Komisyi Spraw Wewnętrznych, następnie członka Komisyi Oświecenia Publicznego, a ostatecznie ministra stanu i prezesa Komisyi Emerytalnej. Umarł w Warszawie r. 1826, pochowany przy kościele kamedułów na Bielanach. Znakomity filantrop, polityk i mąż stanu wydał wiele prac, z których na wyróżnienie zasługują: Uwagi nad Życiem Jana Zamoyskiego; Przestrogi dla Polski; O ziemiorodztwie Karpatów i innych gór i równin Polski. Wierszem miarowym napisał Ród ludzki, poema dydaktyczne.
