Stał posąg Bożka w poganina domu: Nie dopomagał, nie szkodził nikomu, Bo był drewniany; więc martwy i głuchy.
Poganin czcił go wszakże, nie tracąc otuchy,
Iż Bóstwo, za rozliczne wierności dowody, Nie poskąpi mu nagrody. Bo też codziennie, bez miary, Sypał dary i ofiary:
Codzień kadzidłem dymiły trójnogi; Codzień, strojny w wonne kwiecie I ze złoconemi rogi, Szedł baran lub wół na jatki; Słowem, żaden Bałwan w świecie Tak nie opływał w dostatki. Choć człowiek nieraz pustki miał w kalecie, Choć nieraz burza zniszczyła mu plony, Bez skargi znosił głód, niedolę, trudy, Byle Bożek uwielbiony Część swą dostawał jak wprzódy. Widząc wreszcie, że posąg próśb jego nie słucha, Człek nabrał ducha, Rozbił Bożyszcze — i znalazł w niem złoto.
«Precz z moich progów, rzecze, o marna istoto!
Gdym tobie niósł daniny, cóż zyskałem na tem?
Gdym cię strzaskał, skarb dajesz. O Bożku zwodniczy!
Jesteś wiernym obrazem bezrozumnej dziczy,
Co głucha na głos prawdy, korzy się przed batem.»
