[45]PIEŚŃ NA ZWALISKACH.
(Improwizacya w Tęczynku).
Za cóż brzmieć żałobném pieniem,
Za cóż gonić cień za cieniem,
Za cóż płakać starych strat?
Czas już pozbyć wdowich szat!
Nic w przyrodzie nie zaginie,
Śmierć i ród — w jednéj godzinie!
Gdy umiéra nocny cień,
Z szarych obsłon wstaje dzień.
Gdzie się z ruin czas natrząsa,
Młody robak wesoł pląsa;
Bo żyjątko rodzi trup,
Bo kolébkę rodzi grób!
Gdy swobody zejdzie rano,
Nowe ludy zmartwychwstaną,
[46]
I z grobowca podłych trzód
Wnet młodzieńczy błyśnie lud!
Więc przysiążmy na zwaliska
Życiem tchnąć w stare ogniska,
Snuć w przyszłości złote dnie,
A o przeszłość nie dbać!... nie!
